Gecenlerde bir yerde soyle bir sey okudum. Hayatimizda surekli soru isareti birakan, aslinda olmasini cok istedigimiz ama olmasi daha cok dis etkenlere ya da karsimizdaki insanlara bagli olan olaylar icin hep su ucunden birine burunuyoruz;
optimism (boyle olmasi icin polyanna yi oynuyoruz ama gucunu kaybediyor bir yerde fakat tekrar tekrar buna donuyoruz:)))
pessimism (neden olmuyor, allahim olsun olsun diye tepindigimiz zamanlar, depresif ruh hallerimiz)
realism (kabullenis gibi, kabullenip yolumuza devam etmek ama hic vazgecmemek, bu sure zarfinda yukardaki ikisinde gidip gidip gelmek:))))
